mei 2024

• Tegen alle adviezen over structuur, autisme en zelfverwonding in

  22 mei 2014

  ‘Tegen alle adviezen over structuur, autisme en zelfverwonding in denk ik, bekijk het maar erger kan het niet worden..’
  
  Wat onuitwisbaar in mijn geheugen gegrift staat maar ook zo ver zijn weggestopt zijn de beelden van een kleuter zo bang en wanhopig dat hij haren uit zijn hoofd trok, neus, lippen en oren tot bloedens toe kapot sloeg, met zijn hoofd tegen de muur of de grond sloeg net zo lang tot het ooglid open klapte.....overal bloed.....dan hoop je op hulpverlening en die komt met medicatie waardoor er een apathisch bebloed hoopje kleuter ontstaat, ver weg van deze wereld, onbereikbaar ver weg maar met nog steeds dezelfde radeloze angst in de ogen.....fixatie volgt, totdat alles gefixeerd is en je op je lip gaat bijten, contact is er niet meer, alles moet via verwijzers en structuur, zinloze voelbare verwijzers die niks vertellen maar die verplicht deel uitmaken van de dag zodat er vooral geen ruimte is voor ervaringen.
  
  Dit beeld is zo....traumatisch, wanhopig dat ik sterk de behoefte voel al deze dingen ook te gaan doen, laat ik met mijn hoofd tegen de muur knallen totdat ik dat beeld niet meer zie.....een restje verstand vertelt me deze emotie en verdriet niet toe te laten omdat dan alles verloren is....tegen alle adviezen over structuur, autisme en zelfverwonding in....denk ik, bekijk het maar erger dan dit kan het niet worden......
  
  We mikken alle verwijzers over boord en de fixatie vervangen we door lichamelijk contact, de medicatie de prullenbak in....jaren lang dag en nacht houden we je vast, soms worden we gebeten of gekrabd maar je slaat nooit meer je hoofd kapot, soms lach je weer en je praat, wat een geluk weer dat stemmetje te horen.....het kost vier jaar en dan is fixatie niet meer nodig, zelfverwonding heeft plaatsgemaakt voor aan aanvallende reactie en dat is best een uitdaging, een gebroken hart maakt dat ik teder wordt maar een aanval doet een beroep op instinctieve reacties van verdediging waar je van schrikt en in paniek weer in de zelfverwonding schiet....pfffff
  
  We doen weer een beroep op de hulpverlening en weer krijgen we dwang en regels en wetten en vooral een hoop meer agressieve aanvallen, diagnoses, beschuldigingen zelfs, op dit moment krijg ik letterlijk hart klachten, zo ontsteld ben ik.......we hangen de hulpverlening maar weer aan de wilgen, het is verre van helpend...dus wat dan?
  
  Jij zou moeten leren je gepast te gedragen maar waarom reageer je zo extreem? En dan begrijp ik het, je hebt geen idee, geen idee wie je zelf bent, geen idee wat je voelt, je schrikt je rot als je hart sneller klopt na het hardlopen, je snapt niet dat jij het bent die boos is, je raakt alleen maar in de war van al die veranderingen in je lichaam, je begrijpt niet waarom, alles overvalt je, ieder geluid, emotie, gevoel.....het maakt je bang, in paniek, je kan niet vluchten dus vecht je maar.
  
  Hulpverlening noemt het gedrag......maar het blijkt angst en onwetendheid te zijn, je kunt het ook niet leren als je de ervaring boos, bang, verdrietig, blij niet herkent, je weet wel dat iedereen boos op je wordt en dat je het fout doet maar je hebt geen idee waarom dat maakt je bang en daarvan raak je in paniek. Gevoelens bewust ervaren en benoemen zal je leren dat ze van jou zijn, dat jij het bent en niet iets engs, dat je lichaam reageert op beweging, dat je bestaat, dat je voelt, dat je verdrietig kunt zijn maar ook blij, kortom dat ook jij mens bent, één van die dingen die hulpverlening maar steeds lijkt te vergeten.
  
  Saskia Huismans de Jong

Reacties (3)

Saskia schrijft