Metro :Platspuitkind; Dexter jaar later nog niks veranderd
Een jaar geleden werd Nederland opgeschrikt door beelden van een vastgebonden jongen in een kleine kamer van een zorginstelling. De beelden van de toen 18-jarige Brandon gekooid en geboeid als een dier gingen de hele wereld over. Ze schokten ook de ouders van Dexter, een jongen met een ernstig verstandelijke beperking die tot zijn tiende in een soortgelijke instelling als Brandon zat en net als hem zichzelf ernstig kan verwonden. Uit angst voor dezelfde wantoestanden, haalden zijn ouders hem eerder al uit de instelling.
Nu, precies een jaar later is er voor Brandon een waardig plekje gevonden. Hij breakdancet, praat en lacht, maar voor Dexter is er een jaar na alle media aandacht nog niets veranderd. Geen zorginstelling in Nederland kan de 15-jarige Dexter de zorg geven die hij nodig heeft en daarom hebben zijn ouders er vorig jaar voor gekozen hun bedrijf op te geven en vierentwintig uur per dag voor Dexter te zorgen. "Elke dag is een survivaltocht", zegt Josette Budding, de moeder van Dexter. "Dexter slaapt vier uur per nacht, de overige twintig uur moet er iemand bij hem zijn en hem afleiden. Als we Dexter bijvoorbeeld iets te lang op de bank laten liggen kan hij al helemaal doorslaan. Zijn hele lichaampje schiet dan in de stress. Hij bijt zichzelf kapot en zal zichzelf total loss slaan als we niet met ons volle gewicht op hem gaan liggen om hem rustig te krijgen." Tot vorig jaar logeerde Dexter nog wel eens een weekend in een zorginstelling, maar daar gaven ze steeds vaker aan niet de zorg te kunnen bieden die Dexter nodig had. "Je kan je kind toch niet achterlaten, als je weet dat ze niet voor hem kunnen zorgen", zegt Budding. "Dexter werd in een groep geplaatst, terwijl hij echt individuele zorg nodig heeft. Er kwamen zoveel prikkels op hem af dat ik hem na zo'n logeerweekend helemaal geflipt terug kreeg. Vaak had hij zichzelf dan compleet kapot geslagen."
Een zorginstelling waar ze de zorg voor Dexter wel kunnen waarmaken bestaat volgens Budding in Nederland niet. Al jaren voelt ze zich met de rug tegen de muur staan. "Zorginstellingen en de politiek, ze beloven ons van alles, maar ondertussen gebeurt er niks. Deze kinderen hebben juist rust en veiligheid nodig, maar in plaats daarvan worden ze van instelling naar instelling gestuurd en geen één wil ze hebben." Door de honderd procent thuiszorg die Budding en haar man nu aan hun zoon geven, zijn de aanvallen van Dexter enigszins onder controle, maar volgens Budding is dit niet de oplossing. "Het is niet menselijk om ons gezin elke dag weer door de dag heen te slepen, het is mentaal te zwaar. We willen een waardig leven voor Dexter, maar ook voor ons." Omdat de zorginstellingen niks voor het gezin kunnen doen, richtte Budding zelf een stichting op: de DexFoundation. Met het geld dat wordt binnengehaald hoopt ze dit jaar nog een ‘stoeistal-project' te kunnen realiseren. Een verzorgboerderij waarbij de opvang bestemd is voor de groep zorg intensieve kinderen zoals Dexter. "Wij zijn niet de enige ouders die zo wanhopig zijn, ook voor Dexters lotgenootjes willen we een plek realiseren. Want als iedereen ons in de steek laat, moeten we het zelf gaan doen."
Terug naar het overzicht
